Część 68 (Magdalena)

Część 68

Spotkanie z Hubertem

Była niedziela, w niedziele zawsze rano odwiedzał mnie Hubert. Tego dnia również nie było inaczej. Dzień wcześniej zapobiegawczo powiedziałam Aleksowi, że śpię u koleżanki by czasem nie wpadło mu do głowy odwiedzenie mnie z samego rana.

- Przywiozłem ci coś kochanie – powiedział Hubert mający wyjątkowo dobry humor.

- Prezent z delegacji?

- Tak, proszę. – Wręczył mi w dłonie sporej wielkości czerwone pudełeczko.

- Nie jestem pewna czy mogę to przyjąć – wyznałam nie otwierając go.

- To onyksy, nie brylanty więc śmiało możesz – odparł z niebanalnym, szczerym, wręcz przyjacielskim uśmiechem.

- No to w takim razie dziękuje – powiedziałam i otworzyłam pudełko, a moim oczom ukazał się cały komplet biżuterii. Kolczyki, pierścionek, bransoletka i kolia. Wszystko zawierało w sobie kamienie onyksu. – To srebro? – zapytałam jakby rutynowo.

- Nie, wiem jak bardzo kochasz białe złoto, więc nie ośmieliłbym się ci dać srebra – powiedział całując mnie po szyi i zabrał mi mój prezent z dłoni po to by odłożyć go na blat.

- Hubert, nie całuj chwilę. Muszę ci coś powiedzieć – zaczęłam i wbiłam wzrok w jego bladopomarańczową koszulę na drobne guziki. – Nie możesz już tu wpadać nie zapowiedziawszy się wcześniej.

- Dlaczego mam nie całować kobiety, która prezentuje się przede mną w samej skąpej bieliźnie? Zaczekaj co ty tam mówiłaś dalej, że mam nie wpadać bez zapowiedzi, czemu?

- Bo chcę mieć też swoje prywatne życie i sobie je ułożyć. Tak jak wcześniej godzę się na pięć spotkań w miesiącu, wszystko jest tak jak wcześniej, ale wcześniej musimy się umawiać telefonicznie lub smsem.

- Coś dużo tego wcześniej. Masz kogoś? – zapytał.

- Tak, ale to tylko chłopak. Nie sypiam z nim jeśli o to pytasz – skłamałam w żywe oczy.

- Chłopak i nie sypiasz? – zdziwił się.

- Warunkiem postawionym z twojej strony było to bym była tylko i wyłącznie twoja, dlatego mówię zakochanemu głupkowi jaka to jestem pobożna, i że zamierzam poczekać ze swoim wianuszkiem do ślubu.

- Przebiegła bestyjka. Bogaty chociaż?

- Lekarz.

- Specjalizacja?

- Neurolog.

- Dobry zawód, chwytaj się go, ale pamiętaj jeszcze dwa lata należysz do mnie, taka była między nami umowa.

- Ustna umowa – sprostowałam.

- Zawierzyłem w twój honor i w to, że mnie nie okłamiesz w żywe oczy.

- Nie kłamie, jeszcze dwa lata będę tylko twoja, a teraz chodźmy do sypialni bo czas nagli.

- Dokąd ci się tak spieszy? Jest piąta rano – stwierdził podczas gdy ja rozpinałam jego koszule.

- Później idę do pracy – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Jakiej?

- Legalnej i przyzwoitej, nie zadawaj tyle pytań tylko chodźmy już do mety.