Część 71 (Iwan)

Część 71

Uważaj byś nigdy nie przesadził.

Od dziecka lubiłem góry, zimę i narty. Byłem szczęśliwy, że będę miał okazję nauczyć Patrycje jeździć. Najpierw jednak było trzeba się rozpakować i odpocząć po podróży.

- To co, ostatnia walizka i po piwku? – zapytał Patryk wyjmując wielką, fioletową walizkę z bagażnika.

- No pewnie, że tak. Ja mam u siebie w torbie z kilkanaście piwek. Tylko wejdźmy do domku.

- Muszę opić awans – powiedział triumfalnie Patryk.

- Jaki awans?

- Przenieśli Jacka do kryminalnej, a mnie razem z nim bo jestem przecież jego partnerem – pochwalił się.

- Czyli koniec z dawaniem mandatów i z przesłuchiwaniem małolatów?

- Tak. Wreszcie będzie coś co lubię, więcej wrażeń – stwierdził.

- Może i tak, wrażeń więcej, ale też więcej zmartwień, okropnych widoków, męczących przesłuchań, i pisanie tego co ty tak nie lubisz… no jak to się zwie.

- Sprawozdania i protokoły – przypomniał.

- Ja bym tam tak nie mógł jak wy. Ja lubię pracować dla siebie, kiedy chcę, terminy mnie nie gonią. I co najważniejsze mam spokojne miejsce pracy, a nie noszę klamkę przy dupie.

- Ale strzelnice lubisz, od dzieciaka lubiłeś – stwierdził Patryk.

- Bo wyście tam chodzili, a ja się za wami szwendałem taki mały Kajtek byłem. Nie chcieliście mnie na początku nauczyć, zawsze mówiliście później, później, albo w następnym tygodniu, albo za rok jak podrośniesz. Ja to pamiętam.

- W końcu cię nauczyłem, tak? – zapytał i uniósł brwi do góry.

- Bo twoja siostra ci nakazała i ukradła Jacka i zniknęli w samochodzie ojca, a ty nie miałeś partnera. Tylko dlatego mnie nauczyłeś – wypomniałem mu.

- Teraz mi będziesz to wypominał? – zapytał.

- Z pewnością nie tylko teraz.

- Ty, ale patrz jak te prawie trzy lata różnicy kiedyś nam robiły różnice gdy ja miałem te dwanaście lat, a ty dziewięć, a teraz jakby tej różnicy nie było – stwierdził Patryk.

- No największa to była, jak wy już zarywaliście dziewczyny bo mieliście te czternaście i szesnaście lat, a ja taki jedenastolatek wam przeszkadzałem ile się dało.

- Pamiętam.

- I dobrze.

- Ty, Kamil – zaczął Patryk.

- No co?

- No dziewczyny – wydusił w końcu z siebie.

- Za domkiem pewnie są. Chodźmy po nie. Ty ja o nich zapomniałem, ale jakoś tak cicho bez nich było – powiedziałem z uśmiechem.

- Ja tam wolę już jak jazgoczą, ale mieć je na oku – stwierdził Patryk.

- Ty kurwa, gdzie one są? – zapytałem bo w promieniu wzroku nie widziałem ani jednej.

- Ile się rozładowywaliśmy? – zapytał Patryk.

- Z godzinę bo jeszcze część rzeczy rozpakowaliśmy – odpowiedziałem przerażony. – Trzeba je znaleźć, bo jeszcze godzina na takim mrozie, a się rozchorują, albo coś gorszego.

Chodziliśmy z godzinę po tym pustkowiu.  W końcu Patryk zadecydował, że wsiądziemy w samochód i pojedziemy, bo najwidoczniej oddaliły się gdzieś znacznie dalej. Po kilkunastu minutach już je widzieliśmy. Szły we dwie, takie zmarznięte i trzęsące się. Mnie jakby sparaliżowało, nie umiem tego wyjaśnić. W pierwszej chwili chciałem wysiąść i do nich podbiec, w drugiej chciałem zostać i poczekać na nie w samochodzie. Były kilkanaście kroków od naszego samochodu. Patryk wysiadł i powiedział tak ostrym tonem, że niemal jakby krzyknął:

- Do samochodu, obie, ale to już.

- Zimno wam pewnie, włączę ogrzewanie na ful – powiedziałem.

- Co wam odbiło? Mogłyście tam zamarznąć. Majka jest pełnoletnia, ale ty Patrycja jesteś pod naszą opieką – mówił Patryk będący nieźle wkurzony.

- Nie pod naszą, tylko pod moją – sprostowałem.

- Dobrze, pod twoją. Więc jej pilnuj.

Dojechaliśmy do domku. Nie do opisania jest to co czułem, byłem zmartwiony i wkurzony jednocześnie. Dziewczyny zdjęły z siebie kurtki i przemoczone buty. Patryk przyniósł z drugiego pokoju koce by się okryły, a ja zrobiłem ciepłą herbatę. Majka chciała coś powiedzieć, ale wzrok Patryka padł na nią, a był tak zimny, że gdyby wzrok mógł zabijać z pewnością by już nie żyła.

- Nie mów nic kochanie, my to sobie porozmawiamy na osobności – powiedział i otworzył piwo za pomocą klucza.

- Patryk, pogadajmy chwile – zaproponowałem zamykając drzwi od kuchni.

- Czego chcesz?

- Wiem, że jesteś wkurzony, ja też jestem. Pamiętaj tylko, że są święta i chyba dobrze byłoby je spędzić w miłej atmosferze – powiedziałem do kolegi i podałem mu butelkę. – Otwórz mi też, ja nie mam czym, a nie chcę o stół – poprosiłem.

- Trzymaj, a teraz powiedz o czym ty pleciesz.

- Patryk ja wiem jak jest między wami. Nie pytaj skąd ani jak. Tylko nie bądź nieludzki, ona nie jest taka zła. Co prawda jest trochę infantylna, ale to jej dodaje uroku. Czasami jest bezmyślna, ale cóż rozpieszczona od najmłodszych lat. Nie wymagaj więc wszystkiego od razu i tak już sporo w sobie zmieniła.

Nie wiem czemu stanąłem w obronie Majki, ale jakoś czułem, że muszę. Była moją przyjaciółką, to była jedyna kobieta nie licząc Amandy, z którą się nie całowałem, a jednak mi na nich zależało. Ani z jedną, ani z drugą nie chciałem być, bardziej traktowałem je jak siostry. Przez chwilę pomyślałem o mojej siostrze, gdy jechałem na odwyk miała niespełna sześć lat, później widziałem ją jeszcze kilka razy, bo z początku odwiedzałem matkę czasem. Zastanawiałem się w jakim wieku jest teraz. Doliczyłem się jakiś dwunastu, albo trzynastu.

- O czym ty wiesz stary? – zapytał Patryk i tym wyrwał mnie ze świata myśli, w którym byłem.

- O tym, że jej przylałeś tak porządniej nie raz – wykrztusiłem to z siebie w końcu.

- I dlaczego ty mnie pouczasz? Zapomniałeś już jaki byłeś dla żony? – Patryk dotknął jednego z moich czułych punktów.

- Pamiętam cały czas jaki dla niej byłem, ale nie chcę być taki dla Patrycji i ty też nie chcesz być nawet w połowie taki dla swojej dziewczyny – stwierdziłem z przekonaniem.

- Kamil nie wtrącaj się do tego.

- Nie wtrącę się póki ona nie poprosi mnie o pomoc. Jednak uważaj na to co robisz. Uważaj byś nigdy nie przesadził – mówiąc to wyszedłem z kuchni.