Część 73 (Tychon)

Część 73

Powinienem zdjąć pacha i....

Szliśmy do pokoju. Majka nadal się trzęsła nie byłem pewien czy ze strachu czy z zimna. Jeśli z zimna to ma nauczkę na przyszłość, jeśli ze strachu to przynajmniej rozumiała powagę sytuacji i swoją winę w tym wszystkim. Złapałem ją za ramię zaraz po zamknięciu drzwi i wymierzyłem mocnego klapsa w jeden z jej pośladków.

- Siadaj – poleciłem wskazując na jeden z foteli. Majka nic nie odpowiedziała tylko wykonała polecenie.

- Mądre to to nie było, wiesz o tym? – zapytałem ją i oparłem się o ścianę przy drzwiach.

- Wiem.

- Chciałaś się rozchorować, czy od razu zamarznąć? – zapytałem z lekką ironią w głosie.

- Patrycja rysowała, nie wiedziałyśmy ile czasu minęło bo żadna z nas nie miała telefonu, znaczy Patrycja miała, ale padł.

- Telefon komórkowy jest przenośny i mały właśnie po to by mieć go zawsze przy dupie, a nie po to by zostawał w samochodzie jak się wybierasz na wycieczkę po nieznanym zaśnieżonym terenie w chwili gdy jest temperatura na minusie.

- Masz racje – powiedziała i spuściła głowę w dół.

- Wiem, że mam. W tej chwili nie musisz mi przytakiwać. Skoro nie wiesz, która jest godzina to wypadałoby chyba nosić zegarek, masz ich z trzy co najmniej. Problem taki, że żadnego nie masz na ręce.

- Przepraszam – wyszeptała.

- Za co mnie przepraszasz? Za to, że mogłaś siebie skrzywdzić? Czy za to, że się martwiłem i odchodziłem od zmysłów gdzie jesteś? – zarzuciłem ją pytaniami.

– Nie odpowiadaj. Wiesz co powinienem teraz zrobić? – celowo zrobiłem pauzę wystarczająco długą by mogła się nad tym zastanowić, ale nie na tyle długą by zdążyła odpowiedzieć.

- Powinienem zdjąć pacha i ci tak przylać jest wtedy po wyjściu z komisariatu – tutaj również celowo zrobiłem przerwę by do Majki powróciło wspomnienie tamtej kary i tamtego bólu. Zauważyłem na jej twarzy łzy ściekające po policzkach. 

- Nie bój się, nie zbiję cię. Są święta uznajmy, że to taki dodatkowy prezent ode mnie. Jednak jeśli jeszcze raz narazisz siebie na niebezpieczeństwo to uwierz, że dostaniesz tak w skórę, że bity tydzień co najmniej nie usiądziesz. To jest jasne? – zapytałem.

- Jasne – odpowiedziała smutnym głosem.

- Ciepło ci już? – podszedłem do niej i przykucnąłem przy fotelu, w którym siedziała.

- Już tak, przez tą rozmowę nawet mi się gorąco zrobiło – wyznała smutno.

- Wiesz co Maju, ja to wiem, ja naprawdę zdaje sobie z tego sprawę, że czasami jestem dla ciebie skurwysynem. Jednak widzę też coś jeszcze. Dostrzegam, że właśnie przez to nie jesteś już tą rozkapryszoną, pyskatą i nieodpowiedzialną czternastolatką w ciele dwudziestodwulatki. I właśnie dlatego nie żałuje ani jednego razu kiedy ci przyłożyłem. A teraz zakończymy ten temat i zajmiemy się jakimś przyjemniejszym – powiedziałem końcówkę z uśmiechem.

- Chętnie. Tak, tak, czymś przyjemniejszym – podzieliła mój entuzjazm.